آسانسورهاي فضايي را راهي ابتكاري و ارزان براي انتقال بار و احتمالا انسان به فضا در آينده مي‌دانند.

اين طرح هنوز روي تخته طراحي است و عملي نشده است. اما نهايتا چه بسا روباتها بتوانند روزي از كابلي به طول 100،000 كيلومتر كه زمين را به فضا وصل مي كند، بالا روند.

مشكل اين است كه ممكن است انسان در طول اين سفر زنده نماند چون در معرض مقدار زيادي پرتوهاي يونيزه كننده قرار مي‌گيرند كه در حين گذر از هسته كمربند ون الن دور زمين به آنان وارد مي‌شود. دور زمين دو دايره متحد‌المركز از ذرات باردار وجود دارد كه در مهار ميدان‌هاي مغناطيسي زمين هستند.

.

.

آندرس يورگنسن نويسنده گزارش جديدي در اين باره و از كارشناسان آزمايشگاه لس آلاموس در نيو‌مكزيكو گفت اگر سپري از انسان حفاظت نكند، در اين مسير بر اثر پرتوزايي از بين مي‌رود. طرح آسانسور اين گونه است كه يك سر آن به سكويي در اقيانوسي در ناحيه نزديك استوا بسته مي‌شود و سر ديگر آن به وزنه‌اي در فضا گره مي‌خورد.

در استوا خطرناكترين بخش كمربند پرتوزا از ارتفاع 1000 تا 2000 كيلومتري امتداد دارد. در دهه‌هاي 1960 و 1970 كه فضاپيماهاي آپولو پرتاب شدند، به فضانوردان آسيبي وارد نشد چون به سرعت از آن گذشتند.

اما با توجه به سرعت پيشنهادي آسانسورها كه 200 كيلومتر در ساعت است،‌ ممكن است فضانوردان حدود يك هفته در اين كمربند بمانند. در اين صورت ميزان پرتويي كه به آنان وارد مي شود، 200 برابر پرتويي است كه به فضانوردان آپولو وارد شد.

چند امكان بالقوه براي مقابله با پرتوزايي وجود دارد كه همه معايبي دارد. يك گزينه آن است كه آسانسور را از استوا دور كرد. با انتقال آن به شمال يا جنوب،‌ مي‌توان از پرفشارترين بخش كمربند پرهيز كرد. اما بلز گاسن ديگر نويسنده گزارش يادشده گفت حداكثر دور شدن از استوا فقط مقدار كمي از پرتوزايي مي‌كاهد كه كافي نيست.

به علاوه اگر آسانسور در ارتفاع 45درجه شمالي قرار بگيرد، كابل با كشش نيروهاي گريز از مركز به طرف جنوب كشيده خواهد شد. بنابراين كابل هزاران كيلومترتقريبا به طور افقي در جو زمين كشيده مي‌شود. در اين حالت فشارهاي آب و هوايي به آن وارد مي‌شود كه آن را تضعيف مي‌كند.

گزينه ديگر اين است كه نوعي سپر پرتو در نقطه‌اي از طول كابل كشيده شود تا هر وقت آسانسور به كمربند رسيد،‌ آن را بالا ببرد. اما چنين وسيله‌اي مي‌تواند وزن آسانسور را سنگين و حركت عادي كابل را مختل كند.

ايجاد ميدان مغناطيسي در اطراف آسانسور مي‌تواند مانع از رسيدن پرتو به آن شود. اما ممكن است نتوان برق مورد نياز براي اين ميدان مغناطيسي را به آسانسور رساند. راه حل ديگر آن است كه جرم آسانسور را افزايش داد كه اين كار انرژي زيادي براي پرتاب آن مي‌طلبد.

شركت ليفت كورپ كه روي اين طرح كار مي‌كند،‌ در نظر دارد در هر سفر 20 نفر را سوار اين وسيله كند. طرح آن شامل آسانسوري است كه 100 تن وزن دارد.

نخستين كسي كه طرح آسانسور فضايي را عرضه كرد، برد ادواردز نام دارد. آسانسور پيشنهادي وي 20 تن وزن داشت.