حتما کاربرد «وزنه تعادل» را به دفعات دیده‌اید. مانند وزنه تعادلی که در آن طرف قرقره از طناب آویزان می‌شود تا طرف دیگر را در حالت تعادل، و احتمالا معلق نگه دارد. یا وزنه‌ای که در انتهای بازوی جرثقیل‌های عظیم ساختمانی می‌گذارند تا بازو را در حالت افقی نگه دارند. اما تا به حال به این حالت فکر کرده بودید که برای این‌که چیزی را معلق در هوا نگه داریم، یک وزنه تعادل هم رویش سوار کنیم؟ بگذارید واضح بگویم، برای اینکه یک طناب را عمودی و معلق نگه‌داریم، یک سر طناب را به زمین وصل کنیم و به سر دیگر طناب یک «وزنه تعادل» وصل کنیم بدون اتکاء به جایی در هوا رها کنیم؟ بله می‌شود! فعلا در تئوری، و احتمالا در آینده در عمل.

تصویر بالا یک «آسانسور فضایی» را نمایش می‌دهد. همان که بالا توصیف کردم. طنابی که از پایین به زمین وصل است و از بالا به یک وزنه تعادل معلق، اما در فضا و خارج از جو! در فاصله مشخصی از زمین، اگر وزنه‌ای را رها کنیم روی زمین سقوط نمی‌کند، اما به واسطه نیروی جاذبه همراه آن می‌چرخد. دقیقا همان اتفاقی که برای ماهواره‌ها می‌افتد. این وزنه تعادل اما در فاصله‌ای قرار می‌گیرد که گرانی‌گاه (نقطه ثقل) طناب و وزنه روی هم در آن فاصله مشخص بیافتد. یعنی هم طناب و هم وزنه مانند یک ماهواره معلق در هوا می‌مانند و با همان سرعت گردش زمین به دورش می‌چرخند. نتیجه از نظر ناظر روی زمین، یک طناب است که مستقیم کشیده شده تا فضا. درست مانند لوبیای سحرآمیز.

با داشتن چنین آسانسوری، می‌توان ماهواره‌ها را روی آن سوار کرد تا ماهواره روی آن بخزد و خود را بالا بکشد. ممکن است چند روز طول بکشد که ماهواره به مدار تعیین شده خود برسد، اما به نظر جایگزین جذابی برای پرتاب با موشک است. در حال حاضر این آسانسور در مرحله تحقیقات است. حتی مسابقاتی هم برگزار می‌شود.